در این نوع شرطی ‏سازی ارگانیسم تداعی دو محرک را یاد می‏ گیرد و در نتیجه این تداعی، رویدادها را پیش‏بینی می‏ کند (سانتراک، 1387، ج1، ص: 371). بدین شکل پاسخ‏های شرطی به تدریج از احتمال وقوع بیشتری برخوردار شده و به طور منظم نیرومندتر می‏ شوند. این فرایند فراگیری نام دارد. (سیدمحمدی، 1382، ص: 100) مثلا کودکی که در یک روز بهاری با پدر خویش برای قدم زدن به پارک می‏ رود؛ گل محمدی زیبایی (محرک شرطی) را می‏ بیند و به آن دست می‏ زند و ناگهان زنبوری که روی گلبرگ‏های آن نشسته است او را نیش می‏ زند (محرک طبیعی) و در پی آن فریاد کودک بلند می‏ شود. چند هفته بعد، مادر این کودک مقداری گل محمدی خریده و به خانه می‏ آورد و شاخه‏ای را به کودک می‏ دهد تا بو کند اما همین که چشم کودک به گل محمدی می‏ افتد چهره‏ اش در هم فرو می‏ رود و صدای گریه‏ اش بلند می‏ شود. وحشت این کودک هنگام دیدن این شاخه گل محمدی نمونه‏ ای از فرایند شرطی سازی کلاسیک است (سقای‏ بی‏ریا و همکاران، 1385، ج2، ص:530).

در این شرطی سازی تقویت کننده به هیچ کدام از پاسخ‏ های آشکاری که از ارگانیسم سر می‏ زند وابسته نیست (هرگنهان و السون، 1374، ص: 31).

جهت مشاهده متن کامل این مقاله اینجا را کلیک بفرمایید